ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ

Ο Κώστας έφυγε από κοντά μας. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος ένας ξεχωριστός φίλος.

Το χαμόγελο της ψυχής του ήταν ζωγραφισμένο πάντα στο πρόσωπό του, έτσι τον θυμόμαστε και έτσι θα τον θυμόμαστε πάντοτε.

Ο Κώστας είχε μείνει ίδιος όπως τότε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στις μετέπειτα σπουδές του στην Ιταλία. Η ζωή δεν μπόρεσε να του προσθέσει ψεγάδια.

Στην επαγγελματική του καριέρα, με τον μανδύα του δημοσίου υπαλλήλου, προσπαθούσε πάντοτε να βοηθήσει έχοντας άποψη, γνώμη και γνώση, χωρίς να κρύβεται πίσω από ψευτοδιλήμματα και ευθυνοφοβίες.

Ο Κώστας ήταν πάντοτε εκεί, δεν είχε τον ξιπασμό και την αλαζονεία, ήταν ο αντισυμβατικός δημόσιος υπάλληλος και ο ξεχωριστός άνθρωπος. Ήξερε να διαβάζει, να χειρίζεται τις διατάξεις και να κατανοεί το πνεύμα του νομοθέτη. Γνώριζε το αντικείμενο των αρμοδιοτήτων του, αυτό ήταν η υπεύθυνη καθημερινότητα του και αυτό που τον διέκρινε από το σύνολο.

Στην παρέα μας μεταξύ φίλων, παλιών συμμαθητών και συναδέλφων, τον άκουγες να αγανακτεί για σκόπιμες συμπεριφορές και για όψιμους τυπολάτρες, διατηρώντας στον εργασιακό του χώρο, τις απαραίτητες ισορροπίες και να στέκεται πάντα με χαμόγελο.

Η ευαισθησία της ψυχής του, η αγάπη για την αδελφή του την Χαρά, η προσπάθειά του να βοηθάει τους συναδέλφους του, ήταν η ταυτότητα του Κώστα και παρέμεινε η ίδια, αναλλοίωτη τα τελευταία 50 χρόνια από τότε που ήρθε κοντά μας.

Η απουσία του θα σημαδέψει τη ζωή μας και τις συναντήσεις που κάνουμε σαν συμμαθητές από τα σχολικά μας χρόνια και θα μας θυμίζει πάντα τη σιγή του, όταν δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, με σκοπό να του θυμίσουμε το επόμενο ραντεβού μας. Κάπως έτσι θα μείνει στην μνήμη μας.

Ήταν κρίμα που έφυγε έτσι, ήταν βασανιστικό γι’ αυτόν και ήταν άδικο, μας άφησε με την πικρή απορία, γιατί θα έπρεπε να συμβεί.

Ο Κώστας ήταν πράγματι ένας καλός φίλος, ένας καλός άνθρωπος.

Δημήτρης Ξυνομηλάκης